Barkerville is het voorbeeld van een laat 19e eeuws stadje in British Columbia. Na Billy Barkers goudvondst groeide het aantal inwoners snel naar de 10.000 en ging men er prat op de grootste stad ten westen van Chicago en ten noorden van San Francisco te zijn. Het was echter een zooitje, met onregelmatige houten stoepen hoog boven een smalle weg. In 1868 brandde het af, maar werd grotendeels herbouwd. Tegen 1930 was het zo goed als weggekwijnd. Maar in de afgelopen decennia zijn veel gebouwen fraai gerestaureerd.
Er is ontzettend veel te zien. Eén van de hoogtepunten is het grote waterwiel waar een stukje toneel wordt opgevoerd rond de goldpanning. In de J.P. Talor Drug Store kopen we een puntzak originele drop. Dubbel gezouten, zo uit de goudzoekerperiode. Bij nadere bestudering van het puntzakje lezen we de letters op de dropjes. “DZ”, dus rechtstreeks uit Nederland in de puntzakjes van Barkerville.
De vriendelijkheid waarmee we worden begroet en de aandacht die we krijgen is niet in woorden uit te drukken. Een bezoek aan Barkerville is, wil je in kijkje in het verleden van Canada meemaken, een must. We overnachten in het enige motel in Wells, “Wells, the place to be” lezen we in een folder.
Het is een dorpje van niks, maar de kleurig beschilderde huizen zijn een lust voor je ogen.
Het is a long way to go naar Prince George. Als we hier en daar vertellen dat we richting Prince George gaan is steevast de vraag, wat hebben jullie daar te zoeken? Het is een gat van niks. Wij gaan voor The Prince George Railway & Forestry Museum daar.
Volgens de reisgids moet je dit museum hebben gezien. Het is de thuisbasis van de grootste collectie spoorweggeschiedenis in British Columbia. De collectie dateert uit de jaren 1899 tot de jaren.
De collectie zier er indrukwekkend uit, met inbegrip van een stoomlocomotief uit 1906, maar het kan beter is onze ervaring. Maar, ook hier aardige mensen die het museum met heel veel plezier runnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten